از بی خبری ، خانۀ خود را نشناسم(محمّد قهرمان)

چون حلقۀ زنجیر 
**
از بی خبری ، خانۀ خود را نشناسم
مرغم که به شب لانۀ خود را نشناسم

بیرون روم ازخانه و در راه شوم گم
مانــندِ نــــگه ، خانۀ خود را نشناسم

چون مرغ گرفتارکه روزی خور دام است
دل مـی خورم و دانۀ خود را نشناسم

نوری که به دل تافته ازتابِ رخ کیست؟
روشـــــنـــگر ِویرانۀ خود را نشناسم

چون شمع درین بزم به هرسو نگرانم
مــــی سوزم و پروانۀ خود را نشناسم

هنگامۀ مستان چوشودگرم ، عجب نیست
گر نـــــالۀ مســـــتانۀ خود را نشناسم

نه باعثِ خواب است و نه ازچشم بردخواب
خــــاصـــیّتِ افسانۀ خود را نشناسم

همرنگِ جماعت شده چون حلقۀ زنجیر
دیـــــــگر دل ِدیوانۀ خود را نشناسم

بس کاسه که برسنگ شکستند و فکندند
می گــــــردم و پیمانۀ خود را نشناسم

گـــرپای کشان ره نسپارم ز پی غم
شبها رهِ غمــــــخانۀ خود را نشناسم

 محمّد قهرمان